Σύμφωνα με τα ιστορικά τεκμήρια (Στράβων 5.4.4) οι πρώτες γλωσσικές επαφές της Ελληνικής με την Λατινική έγιναν τον 8ο – 7ο αι. π.Χ., όταν Έλληνες αποίκισαν περιοχές της Κάτω Ιταλίας, δημιουργώντας την Μ. Ελλάδα κι έτσι ήρθαν σε επαφή με τους ομιλητές άλλων ιταλικών γλωσσών του Λατίου, συμπεριλαμβανομένου και του συνοικισμού, που ονομαζόταν Ρώμη[1]. Ήταν φυσική εξέλιξη των γεγονότων ότι και οι δύο γλώσσες θα επηρέαζαν η μία την άλλη, άλλη λιγότερο και άλλη περισσότερο. Το πρώτο βήμα θα λέγαμε ότι έγινε από τους Έλληνες, οι οποίοι επηρέασαν τους Λατίνους, δίνοντάς τους το αλφάβητό τους. Οι τελευταίοι πήραν το αλφάβητο από τους Έλληνες της ευβοϊκής Κύμης, δέχθηκαν όμως επιδράσεις και από τους γείτονες Ετρούσκους. Για αιώνες η επίδραση ήταν μιας κατεύθυνσης, δηλ. από την Ελληνική στην Λατινική. Όπως όμως συμβαίνει συνήθως υπήρξαν δύο διαφορετικοί δίαυλοι: ο πρώτος συνδέεται με την καθημερινή ομιλία, το εμπόριο και τα ταξίδια, ενώ ο δεύτερος, ο οποίος εμφανίστηκε πολύ αργότερα, συνδέεται με την λογοτεχνία[2].